Хос шүлэг

Хүн- Зураач
Чиний үнэр - миний онгод
Чиний дуу- миний хөгжим
Чиний амьсгал- миний агаар
Чи бүхлээрээ миний мэдрэмжийн туйл


Уул нь би зураач байгаагүй юм
Угтаа энгийн дүрсийг ч зурж чаддаггүй байлаа
Чамайг сэтгэлрүү минь өнгийхөд
Би зурж эхэлсэн
Хөлд орж буй бяцхан жаал мэт
Мэдрэмж өсөж эхэлсэн
Хос хоёр нүд тулгарах бүрийд
Хамаг цус минь буцлаад ирдэг
Оргил мэдрэмж тэр л эгшинд төрж
Онгод минь хөглөгдөөд ирдэг
Тэгээд л би нүдээ тас аниастайгаар
Зурж эхэлдэгээ
Хайраараа харандаа хийж
Харцаараа түүнийг үзүүрлэж
Халуун амьсгалаараа баллуурдаж
Хар цагаан зургаа гаргана
Тэгснээ
Үнэрээрээ усан будаг хийж
Уруулын амтаараа өнгөлж
Үелзэх ус мэт хөдөлгөөнөөр
Сүүлийн будгаа түрхэнэ
Уран зураг ингэж бүтдэг юм
Угтаа бидэн хоёрын хайраас мэндэлдэг юм
Зургыг минь ганцхан чи л хардаг
Зүгээрээ энэ л надад хангалттай
Хүн- Зураач хэзээ мөхөхийг
Харин бидэн хоёрын сэтгэлийн уяа мэднэ




ЗУРААЧИЙН МӨХӨЛ
Чамтай учирсан цагаас хойш
Би зурдаг болсон
Чамаас хагацсан өдрөөс хойш
Би зурахаа больсон
Хажууд байхад нь
Биен дээр нь зурдаг байсан
Холоо явахад нь
Сэтгэлдээ сараачдаг болсон
Хачин жаргалтайгаар
Инээмсэглэн таталбараа гаргадаг байсан
Хайртай байсан болохоор
Итгэлтэйгээр зурж чаддаг байсан
Нэг л өдөр бийр минь хатаж
Нэг л өдөр будаг минь дууссан
Нулимсаараа ч болтугай норгон байж
Зурья гэж хичээсэн болсонгүй
Насаараа зураач явах нь гэж
Итгэж хөөрч байсан бүтсэнгүй
Цэнхэр өнгө найруулая гэсэн
Саарал болчихоод
Цэлмэг тэнгэр зурья гэсэн
Бүрхэг болчихоод болсонгүй
Ягаан өнгө гаргая гэсэн
Ногоон болчихоод
Сарнай цэцэг зурах гэсэн
Халгай болчихоод бүтсэнгүй
Гар минь хөшөөд
Хуруунууд салганаад
Ганц ч бүтээл туурвиж чадсангүй
Нүд минь бүрэлзээд
Нулимс бүрхээд
Аниастайгаар зурах гэсэн
Бийрээ олсонгүй
Бүтсэнгүй
Би чамд хайргүй болжээ
Нэг л өдөр би зурдаг болсон
Нэг л өдөр би зурахаа больсон.